Są książki, do których wracamy po latach. Wspominamy je z nutką sentymentu, często z uśmiechem. Jedną z takich właśnie pozycji w moim przypadku są „Opowieści z Narnii” C.S Lewisa.
„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” to pierwsza z siedmiu części cyklu. Czworo rodzeństwa – Zuzanna, Piotr, Edmund i Łucja Pevensie ucieka z Londynu, który jest bombardowany przez Niemców. Znajdują schronienie w domu tajemniczego Profesora. Budynek jest ogromny, z niezliczoną liczbą pomieszczeń, co dla dzieci stanowi dużą atrakcję. Podczas jednej z zabaw w chowanego najmłodsza dziewczynka, Łucja, wchodzi do starej szafy. Tak zaczyna się najpierw jej przygoda, a potem pozostałych…
źródło: http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/33000/33905/461495-352×500.jpg?_ga=1.83312342.1738923906.1443974860
„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” to pełna ciepła książka, która nawet po latach zostaje w pamięci. Opisany przez Lewisa bajkowy świat zachwyca mnie ciągle niezwykłą dbałością o szczegóły, a także postaciami. I te dobre, czyli Lew Aslan, rodzeństwo Pevensie czy faun Tumnus, i te złe jak Biała Czarownica, są ukazane w pełnej krasie. Lewis odkrywa przed czytelnikami ich marzenia, plany i pragnienia. To skutkuje ich wielowymiarowością, przez co możemy się z którymś z nich utożsamiać.
Wielu może zarzucić autorowi zbyt jaskrawy podział na „dobrych” i „złych”. Moim zdaniem są to nieuzasadnione zarzuty, gdyż Lewis pisał tę sagę przede wszystkim dla dzieci. „Opowieści…” mają dużo baśniowych cech, co pozwala czytelnikowi przenieść się choć na chwilę do innej krainy i zapomnieć o szarzyźnie otaczającego świata.
Moja ocena: 9/10